Wśród wielu domowych sposobów na walkę z katarem można natrafić na informacje, że preparaty z wapnem w formie tabletek musujących stanowią dobre rozwiązanie. Czy to rzeczywiście skuteczna metoda na pozbycie się uciążliwego problemu?
Rola wapnia w organizmie
Wapń jest jednym z niezbędnych pierwiastków w codziennej diecie, który jak wiadomo, odpowiada za utrzymanie zdrowej kondycji kości i zębów. Niemniej jednak odpowiada też za wiele innych istotnych kwestii, m.in. wspiera prawidłowe funkcjonowanie mięśni, utrzymuje optymalny metabolizm energetyczny i przekaźnictwo nerwowe, oddziałuje na proces krzepnięcia krwi, uczestniczy w procesach podziału i specjalizacji komórek oraz wspomaga odpowiednią pracę enzymów trawiennych. Jego dzienne zapotrzebowanie dla dorosłych kobiet i mężczyzn waha się od 1000 do 1200 mg.
Wapń a katar alergiczny – czy naprawdę pomaga?
Katar sienny czy też alergiczny nieżyt nosa stanowi przykład reakcji uczuleniowej organizmu na działanie różnych czynników. Zwykle jest to efekt alergii wziewnej na pyłki roślin, zwierzęcą sierść, kurz i roztocza czy zanieczyszczenia powietrza (np. dym tytoniowy). Alergiczny katar charakteryzuje nadprodukcja bezbarwnej i wodnistej wydzieliny oraz uciążliwe kichanie – niejednokrotnie objawami współtowarzyszącymi są łzawienie, zapalenie spojówek czy mniej lub bardziej uciążliwy obrzęk gardła.
Przez wiele lat sądzono, że jednym ze skutecznych sposobów na łagodzenie objawów kataru siennego jest wykorzystanie preparatów zawierających wapń. Skąd to przekonanie? Prawdopodobnie stąd, że jedną z właściwości wapnia jest ograniczenie przepuszczalności ścian w naczyniach krwionośnych i dzięki temu może wykazywać on właściwości przeciwzapalne. A reakcja alergiczna to nic innego jak nadmierna produkcja przeciwciał, które mogą potęgować ilość wytwarzanych mediatorów stanu zapalnego i skutkować dyskomfortem. W praktyce wapń okazuje się jednak nieskuteczny – co więcej przypuszcza się, że dodatkowa podaż pierwiastka może mieć niekorzystny wpływ na przyswajalność preparatów antyalergicznych (np. leków z kategorii glikokortykosteroidów).
Wapń jako wsparcie dla alergii skórnych
Niemniej jednak można rzec, że wapno w pewnym stopniu znajduje zastosowanie w przeciwdziałaniu uciążliwego świądu skóry lub wysypek, które są częstym następstwem m.in. alergii kontaktowej (np. wskutek stosowania niektórych składników chemicznych zawartych w kosmetykach) lub pokarmowej (np. po zjedzeniu orzechów). Z drugiej strony warto też wspomnieć, że wspomniane symptomy stanowią następstwo niedoborów wapnia. Dlatego też preparaty zawierające wapń nie powinny być traktowane jako środki pierwszego wyboru w walce z reakcjami uczuleniowymi.
Preparaty z wapnem – jakie wybrać?
Decydując się na zakup leku lub suplementu z wapniem warto wybrać odpowiedni produkt. Pierwiastek powinien występować w organicznej formie (np. asparaginianu, cytrynianu, chlorowodorku lub mleczanu). Nieorganiczna postać (np. tlenku lub węglanu) sprawi, że pierwiastek nie będzie wykazywać efektywnej biodostępności, co nie będzie wartościowe w kontekście uzupełnienia codziennej diety.
Ponadto dobrze jest sięgnąć po wapń z ekstra komponentami. Na obecnym rynku można natrafić na wiele cennych dodatków z licznymi korzyściami dla organizmu. Przykładowe dodatki to:
- kwercetyna
- witamina C
- witamina D3
- ekstrakt z kwiatów bzu czarnego
Preparaty z wapnem są dostępne w rozmaitych formach – od tabletek musujących, przez zwykłe kapsułki a skończywszy na syropach.
Bibliografia:
- Komisji, Rozporządzenie. "Nr 432/2012 z dnia 16 maja 2012 r. ustanawiające wykaz dopuszczonych oświadczeń zdrowotnych dotyczących żywności, innych niż oświadczenia odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby oraz rozwoju i zdrowia dzieci." Dz. Urz. UE L 2000, 136: 1-40.
- Matysiak K., Feleszko W. „Aktualne spojrzenie na preparaty wapnia jako środki wspomagające leczenie przeziębienia i alergii.” Standardy Medyczne/Pediatria 2017, 14: 594-598.
- Matysiak K., Feleszko W., Matuszewski M. „Calcium preparations do not inhibit allergic reactions: a randomized controlled trials.” Polish Archives of Internal Medicine 2017, 127(9): 582-588.
